Η Πρώτη Προβολή

Και επιτέλους μετά απο μια εβδομάδα που ένιωθα λες και καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα, έφτασε η 14η Δεκεμβρίου ,ημέρα Παρασκευή,η μέρα της πρώτης προβολής του Hitokiri..
Eίχα πολλά στο κεφάλι μου, και όντας άνθρωπος που αγχώνεται και ανησυχεί αρκετά(μερικές φορές ενώ δεν χρειάζεται) ανησυχούσα για διάφορα θέματα σχετικά με την επερχόμενη προβολή.
1.Το πρώτο ήταν το θέμα του ήχου στην αίθουσα,με το οποίο είχαμε ένα προβληματάκι στην προβολή του σπλάττερ 3 την περασμένη Παρασκευή,συγκεκριμένα το οτι 2 ηχεία(τα μπροστινά) ήταν απενεργοποιημένα και ο ήχος προερχόταν απο τα 2 ηχεία στο πίσω μέρος της αίθουσας..επιπλέον η ένταση δεν μπορούσε να αυξηθεί λόγω της ύπαρξης ενός ανοικτού μικροφώνου που μικροφώνιζε(ναι ως γνωστόν τα μικρόφωνα μικροφωνίζουν όπως ακριβώς τα ζουζούνια ζουζουνίζουν) και η κονσόλα απο την οποία το πρόβλημα αυτό θα μπορούσε να λυθεί ήταν κλειδωμένη.
2.Ο υπολογιστής της αίθουσας λειτουργούσε με usb 1 επομένως η σύνδεση του με εξωτερικό δίσκο και το streaming του video ήταν λίγο αργό.
3.Και κυριότερο-->το πόση προσέλευση κόσμου θα είχε η ταινία.

Κάπως έτσι, κατα τις 5 παρά, εξοπλισμένος με laptop ,εξωτερικούς σκληρούς και dvd της ταινίας για backup,καθώς και διάφορα πανιά κ.α. με τα οποία είχα σκοπό να διορθώσω κάπως το πρόβλημα του μικροφώνου, και με συντρόφους μέλη του cast όπως ο Σπύρος Παπαγιάκουμος,ο Αντώνης Κουτελιάς,ο Μανώλης Κερμίτσης και ο Άγγελος Γκλίναβος , ξεκίνησα για το Καποδιστριακό.

Εν τέλει φτάσαμε νωρίτερα απ'ότι υπολογίζαμε και περιμέναμε λίγη ώρα μέχρι η αίθουσα να αδειάσει απο το μάθημα που γινόταν,αλλά μόλις άδειασε και με την βοήθεια του Δημήτρη(ας με συγχωρήσει,δεν είχα την ευκαιρία να ρωτήσω επώνυμο) αλλά και του Στέφανου(του παιδιού που είχε τα κλειδιά για την αμπαρωμένη κονσόλα) καταφέραμε και συνδέσαμε το laptop αλλά και ενεργοποιήσαμε τα μπροστινά ηχεία της αίθουσας(και απενεργοποιήσαμε και το μικρόφωνο) με επιτυχία.(Σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω πολύ τα δυο παιδιά για την βοήθεια τους,όντας ξένος στον χώρο εκεί δεν ξέρω πως θα τα κατάφερνα αλλιώς-ο αγαπητός συνεργάτης και πληροφορικάριος Γιάννης Τζουβελέκης θα αγνάντευε κάποιο χιονισμένο τοπίο στην Αράχωβα εκείνη την ώρα :Ρ ).

Στην ώρα που ακολούθησε άρχισαν να καταφθάνουν και οι πρώτοι θεατές ενώ εγώ πηγαινοερχόμουν πέρα δώθε προσπαθώντας να πιάσω σήμα στο κινητό και να καθοδηγήσω άλλους θεατές προς την σωστή κατεύθυνση.Αρχικά δεν έβλεπα πολλή προσέλευση και είχα αρχίσει να ψιλοαπογοητεύομαι,αλλά ο Άγγελος ο Γκλίναβος και στην συνέχεια και τα υπόλοιπα παιδιά του cast μου υπενθύμισαν ότι στο κάτω κάτω της γραφής και το πιο σημαντικό ήταν ότι την ταινία και μόνοι μας να την βλέπαμε και πάλι μια χαρά θα ήταν γιατί άλλωστε πρώτα απ'όλα την κάναμε για μας και έπειτα για να την μοιραστούμε και με τον υπόλοιπο κόσμο.

Οι τελευταίοι θεατές ήρθαν κατα τις 7 και 20 και έτσι λίγο καθυστερημένα αποφασίσαμε να αρχίσουμε..τα φώτα έκλεισαν,ανέβηκα πάνω και έριξα μια κλεφτή ματιά στον κόσμο απο κάτω.Δεν μέτρησα καλά αλλά πρέπει να ήταν περίπου 30-30 κάτι άτομα."Εντάξει.." είπα στον εαυτό μου "..ας το κάνουμε.".Και πάτησα το Play.

Και έτσι ξεκίνησε η πρώτη δημόσια προβολή του Hitokiri.Καθ'όλη την διάρκεια προσπαθούσα να κόψω αντιδράσεις των θεατών, όσο μπορούσα δλδ στο σκοτάδι και ενώ είχα δίπλα μου το έτερον ήμισυ να μου συμπαραστέκεται :) ).
Όπως το περίμενα και ήλπιζα, ο κόσμος παρακολουθούσε με ενδιαφέρον ενώ δεν έλειπαν τα χαμόγελα στις comic relief καταστάσεις(όπως ακριβώς στόχευα-όχι για γέλια αλλά χαμόγελα).Που και πού ακούγονταν μερικά γελάκια βέβαια (και συγκεκριμένα απο ένα μέλος του καστ που έβλεπε τον εαυτό της και άλλους γνωστούς της στην ταινία και δεν μπορούσε να μην γελάσει-->ναι Σέβη-Νάο για σένα μιλάω :P)

Πέρασε η πρώτη ώρα και το πρώτο μέρος της ταινίας έφτασε στο τέλος του.Αποφάσισα ότι η ώρα δεν μας έπαιρνε για διάλειμμα και επιπλέον δεν είδα κανέναν να σηκώνεται απο την θέση του οπότε αποφάσισα ότι θα έβαζα καπάκι να παίξει το δεύτερο και μεγαλύτερο σε διάρκεια μέρος της ταινίας.Έτσι κύλησε και η υπόλοιπη ταινία και ενώ καθ όλη την διάρκεια του πρώτου και λίγο απο το δεύτερο μέρος, παρατηρούσες τον κόσμο να σχολιάζει ο ένας στον άλλο σε ορισμένες φάσεις...απο ένα σημείο και μετά στο δέυτερο μέρος...επικράτησε η απόλυτη ησυχία...εκεί για άλλη μια φόρα ανακουφίστηκα γιατί κατάλαβα οτι η ιστορία είχε πετύχει το στόχο της με τις ανατροπές και όχι μόνο..

Κι έτσι έφτασε η στιγμή που έπεσαν οι τίτλοι, η στιγμή που περίμενα και φοβόμουν την αντίδραση του κόσμου...Το βάρος όμως όλο με εγκατέλειψε όταν όλη η αίθουσα ξέσπασε σε χειροκροτήματα,εκεί ήξερα απλά ότι τα είχαμε καταφέρει.

Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα απο έναν δημιουργό-σκηνοθέτη ,αλλά και για οποιονδήποτε που έχει λάβει μέρος σε μια ταινία (ή οποιαδήποτε δημιουργία) απο το να ακούει τα συγχαρητήρια του κοινού και να βλέπει τα χαμόγελα στα πρόσωπα τους.Εκείνη την στιγμή ένιωσα μεγάλη ανακούφιση και πλέον ήξερα ότι αυτά τα 2 χρόνια γυρισμάτων και ταλαιπωρίας άξιζαν και με το παραπάνω.
Ακολούθησαν πηγαδάκια στον εξωτερικό χώρο της σχολής,όπου όλοι συζήτησαν με όλους για την ταινία,έκαναν τα σχόλια τους και ορισμένοι εκ του cast(συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος) μοιράστηκαν ις εμπειρίες τους(αστείες και μή) με τους θεατές που αψήφησαν τον παγετό και κάθησαν να συζητήσουν.Μετά απο μισή-ή μία(δεν θυμάμαι ακριβώς) ώρα, όλοι πήραν τον δρόμο της επιστροφής με χαμόγελα,ενώ όσοι απο το cast είχαμε όρεξη για φαγητό,κλείσαμε την βραδιά μας σε γνωστό ταβερνάκι της περιοχής.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά που ήρθαν στην προβολή,καθώς και όσους μας βοήθησαν, και να κλείσω με το εξής.

Υπάρχει και περίπτωση και για άλλες προβολές της ταινίας,θα γίνουν κάποιες συζητήσεις και θα μάθουμε περισσότερα οπότε και θα ενημερώσουμε!

Και πάλι ευχαριστούμε!